Cor Migchielsen al 30 jaar mantelzorger van zoon Christan
Rampzalig ongeval in 1990 heeft immens grote invloed op het leven
Door Theo Huijskes
GROENLO - Het is zaterdag 4 augustus 1990. Een dag waarop het in Groenlo en omgeving tropisch warm is. Terwijl de temperatuur ver boven de 30 graden uitkomt, besluit de 23-jarige Grollenaar Christan Migchielsen de op die dag van de week gebruikelijke uurtjes crossen op de motor met een aantal vrienden in te ruilen voor een gezellig zwemuitje met vriendin Anita van Druten. Koers wordt gezet richting het openluchtzwembad in Winterswijk. Terwijl Anita op de ligweide van het Strandbad de badlakens een plekje geeft, neemt Christan alvast een duik in het nabijgelegen bassin. Een duik, die niet alleen de laatste in zijn leven zou worden, maar tevens een duik, die het in alle opzichten verdere verloop van zijn leven zou gaan bepalen. Een leven dat tot op de dag van vandaag wordt beleefd dan wel ingevuld met een plek op slechts twee plaatsen, te weten enerzijds het bed en anderzijds de rolstoel. Tegelijkertijd een leven waarin dezelfde Christan Migchielsen getransformeerd wordt van een actieve, in tal van sporten geïnteresseerde, tevens fanatieke jongeman in iemand die voor zijn verdere leven is veroordeeld tot het zijn van een patiënt. Iemand die honderd procent hulpbehoevend is en daarom op ieder moment van de dag en de nacht afhankelijk is van hulp in zijn directe omgeving.
Een duik in het zwembad was het begin van alle ellende
Inmiddels bijna 31 jaar later vindt in het Woonzorgcentrum De Molenberg in Groenlo een bijzonder open gesprek plaats met de nu 53-jarige Christan en aan zijn zijde zijn grote steun en toeverlaat: pa Cor Migchielsen. Een opgeruimde, tevens open Christan biedt uw verslaggever daarbij een uitgebreid kijkje in zijn leven vanaf de bewuste 4 augustus 1990 tot op heden. “Omdat er in mijn beleving enkele mannen in het water stonden die elkaar de bal toegooiden, was ik helemaal in de veronderstelling dat het bassin voldoende diep was om er een duik in te nemen. Omdat achteraf bleek dat de desbetreffende mannen in het slechts 30 cm diepe water zaten, had ik een fatale keuze gemaakt met alle gevolgen van dien. Met de opgelopen breuken in mijn nek, raakte ik verlamd en was in feite klinisch dood toen ik met de ambulance naar het ziekenhuis in eerst Winterswijk werd vervoerd en daarna naar het ziekenhuis in Enschede.” Pa Cor vult aan dat hem en zijn echtgenote Willie de schrik om het hart sloeg toen men door de politie telefonisch op de hoogte werd gesteld van het verschrikkelijke ongeval. “Ik wil in dit verband, hoe pijnlijk het allemaal ook is en overkomt, kwijt dat de pech die Christan en tegelijkertijd ons gezin is overkomen het begin is geweest van een lange periode waarin tot op de dag van vandaag ons weinig tot niets bespaard is gebleven.”
'Het zit ons als gezin en dat tot anno 2021 behoorlijk tegen'
Cor (eigenlijk is zijn roepnaam Cornelis) Migchielsen (75) trouwde op 3 maart 1967 met zijn Willie, in de Grolse wandelgangen beter bekend als Wil (75). Het inmiddels 54 jaar getrouwd zijnde echtpaar betrok in eerste instantie een huurwoning aan de Oranjestraat. “Let wel voor de huur van zeven gulden en tien cent, die wekelijks geïncasseerd werd, terwijl de huur van een garagebox iets verderop nota bene tien gulden per week bedroeg”, aldus een lachende Cor. Het gezin werd na de komst van zoon Christan uitgebreid met dochter Melanie. Verhuizingen vonden er plaats naar achtereenvolgens de Karel Doormanstraat, de Vermeerstraat en laatstelijk de Buitenschans. “Dit wel met de aantekening dat de verhuizing van het door onszelf gebouwde huis aan de Vermeerstraat naar de huidige locatie een must was, omdat wij Christan na zijn ongeluk thuis wilden blijven ontvangen, wat met een leefkuil in het huis aan de Vermeerstraat niet mogelijk was. Ook anno 2021 zit het ons als gezin behoorlijk tegen. En dan doel ik onder andere op de lichamelijke gesteldheid van mijn echtgenote Willie. Zo ging het helemaal mis met niet alleen heup, maar ook knie en knieschijf. Ziekenhuisbezoeken tot in Nijmegen toe hebben eerder een verslechtering dan een verbetering teweeggebracht met naast huisarrest vanwege de noodzakelijke beperkingen, ook nog eens ondragelijke pijn alsmede andere lichamelijke kwalen tot gevolg.”
'Sinds ik weer
in Groenlo ben,
is mijn
medicatie
gehalveerd'
Na 25 jaar kon Christan voor het eerst zittend eten
Terug naar het persoonlijke drama van Christan, vertelt laatstgenoemde dat hij na zijn bijna vier weken durende ziekenhuisopname inclusief operatieve ingrepen in 1990 in Enschede werd verhuisd naar Revalidatiecentrum ’t Roessingh, eveneens in Enschede, waar hij circa veertien maanden heeft doorgebracht. Dit alles weerhield hem er niet van om op 15 augustus 1991 in het huwelijk te treden met Anita van Druten, die hij in 1989 op de Grolse Kermis had ontmoet. Dit huwelijk hield 24 jaar stand met het gevolg dat Christan, ondanks de dagelijkse en vaak ook nachtelijke bijstand c.q. hulp van zijn moeder en met name van zijn vader, niet meer zelfstandig in hun huis aan de Wilhelminastraat kon wonen. Alvorens te gaan voor een verhuizing naar De Molenberg in Groenlo, moesten andermaal de nodige lichamelijke en andere tegenvallers worden geslikt, die gepaard gingen met wekenlange verblijven in ’t Roessingh in Enschede en Pronsweide in Winterswijk. Met betrekking tot het verblijf in ’t Roessingh belicht pa Cor met een lach op zijn gezicht nog een licht- noem het een hoogtepunt. "Het was in 2015 en derhalve maar liefst 25 jaar na het fatale ongeluk in 1990 dat ik voor de eerste maal een zittende Christan te eten heb mogen geven, terwijl dat in alle daaraan voorafgaande jaren altijd liggende gebeurde. Het voelde als een ware overwinning, in het bijzonder voor Christan, maar zeker ook voor mij.” Cor en Christan kijken elkaar aan. ‘Wij zijn beiden liefhebbers van de voetbalsport en dus van ‘de Grol’. Heb ik zelf altijd als veldspeler gevoetbald, Tristan was ten tijde van het ongeluk keeper van het vriendenteam Grol 13.” Beiden laten vervolgens weten dat zij weer reikhalzend uitkijken naar met name de thuiswedstrijden van Grol 1.
'De Molenberg betekent voor mij zoveel als de hemel op aarde'
Alvorens het gesprek wordt afgerond, wil Christan nog een tweetal zaken benoemd hebben. "Allereerst wil ik kwijt dat ik onvoorstelbaar blij ben met mijn komst op 23 april 2015 in De Molenberg. De afgelopen zes jaar heb ik ervaren als de hemel op aarde. De verzorging is hier top, ik kan geheel zelfstandig snel en veilig naar buiten, kan bij mooi weer een terrasje pakken en kan, ondanks het feit ik bij alles moet worden geholpen en noodgedwongen veel op bed lig, mij goed vermaken met het bedienen van mijn tablet en het kijken naar tv. Bovendien is mijn medicatie, sinds ik weer in Groenlo ben, teruggegaan van 40 naar 20 tabletten per dag en dat zegt genoeg. En als laatste, maar wel belangrijkste toevoeging, wil ik met nadruk vermelden dat ik dit alles heb te danken aan mijn ouders. Zij waren en zijn nog steeds mijn grootste steun en toeverlaat. Zonder hen was ik niet gekomen tot waar ik nu sta, in mijn geval zit. Zij hebben al die jaren dag in, dag uit en niet te vergeten ook 's nachts, en dat onder soms erbarmelijke omstandigheden, voor mij klaargestaan en doen dat nog steeds. Is pa meer van de praktische kant en ma meer van de theoretische kant, met elkaar zijn zij voor mij onmisbaar en een voorbeeld voor velen. Dit alles maakt dat ik positief gestemd ben en blijf!”