Mandy (geheel links) en Carlo van den Berg (geheel rechts) met in het midden Mireille Koster (links) en Paulien Boverhof in het dierenparkje waar de twee hinden hun plekje inmiddels hebben gevonden en verworven. Foto: Henri Walterbos

Mandy (geheel links) en Carlo van den Berg (geheel rechts) met in het midden Mireille Koster (links) en Paulien Boverhof in het dierenparkje waar de twee hinden hun plekje inmiddels hebben gevonden en verworven. Foto: Henri Walterbos

Warm welkom Rijswijkse Carlo en Mandy van den Berg in Beltrum

Algemeen

Zelfs de jeugd van een jaar of tien zegt je gedag als je langskomt’

Door Henri Walterbos

BELTRUM - Dat het in de Achterhoek goed toeven is en je je zeer welkom kunt voelen, weten Carlo en Mandy van den Berg. Onlangs ontvingen zij via hun buren een bijdrage van het Naoberfonds Beltrum. Bijna twee jaar geleden verkaste het echtpaar van het Zuid-Hollandse Rijswijk naar Beltrum. Het echtpaar voelt zich inmiddels zeer thuis in de Achterhoek. “Het hangt er vooral vanaf hoe je jezelf opstelt”, vindt Mandy. “We hebben direct gezegd: als we hier gaan wonen, dan gaan we overal aan meedoen. We hebben wel geluk gehad dat we net voor de corona hier zijn komen wonen. De carnaval 2020 hebben we hier nog net meegemaakt, met de 50-plus middag bij Spilman. We hadden niets met carnaval, maar ik heb die middag helemaal blauw gelegen van het lachen”, lacht Carlo weer. “Alleen Bas de Stofjas konden we minder goed verstaan en het gaat voor een deel over mensen die je niet kent. Het vertalen naast ons hoefde bijna niet.”

Te druk en onpersoonlijk
De reden voor hun vertrek is helder. “Het werd ons daar te druk en onpersoonlijk,” begint Carlo. “We kenden de omgeving hier al. We kwamen al een jaar of tien naar de Zwarte Cross. Nooit iets aan de hand. De Achterhoek hadden we daardoor al in ons hart gesloten. De mentaliteit hier spreekt ons zeer aan. En onze schoonzoon komt uit Mariënvelde, dus we kwamen al meer in deze omgeving terecht. En we hadden inmiddels al meer kennissen in deze regio wonen.” “Onze dochter heeft hem leren kennen op de Universiteit van Wageningen”, vult Mandy aan. “En omdat de jongste van onze twee dochters de eerste jaren niet oud genoeg was voor de camping op de Zwarte Cross, dan moet je wat. Het eerste jaar iedere dag heen en weer rijden was geen succes. Zeer vermoeiend. Toen zijn we op Marveld (Recreatie Groenlo, HW) gaan boeken, maar dat moest dan wel voor een week. Konden we wel mooi de omgeving zien. Dan weet je ongeveer wel wat voor mensen er wonen, met welke mentaliteit. Als je in het westen iemand gedag zegt, staan ze je vreemd aan te kijken. Hier groet iedereen je. Zelfs de jeugd van een jaar of tien zegt je gedag als je langskomt. Ook met de buren hebben we het enorm getroffen. Dat moet je altijd maar afwachten, want je bent een vreemde eend in de bijt natuurlijk. Je moet altijd afwachten hoe je geaccepteerd wordt.” De zoektocht naar een huis in de Achterhoek op Funda eindigde uiteindelijk in Beltrum waar het huis en bedrijfsruimte van Leo en Lucy ter Woerd al een tijdje te koop stond. Mandy: “We hadden meerdere huizen gezien. Na één keer kijken waren we al verkocht.”

Tattooshop
Het echtpaar runde vele jaren een tattooshop in Rijswijk. Carlo: “Daar waren we inmiddels mee gestopt. Daar zaten zoveel uren in dat je bijna geen sociaal leven meer had en ben ik bij een technisch bedrijf gaan werken dat me de vrijheid gaf om hiernaartoe te reizen. Inmiddels werk ik bij een klusbedrijf in Doetinchem, dat nu nog officieel gevestigd is in Didam. Doordat we ons huis waar we dertig jaar woonden hadden verkocht, konden we dit huis kopen. Ook omdat een huis in het westen iets meer oplevert. 27 September is het twee jaar geleden dat we tekenden.” “Na het stoppen van de zaak in Rijswijk werkte ik via een uitzendbureau in de bedrijfscatering op een kazerne in Den Haag,” gaat Mandy verder. “Ik had het ontzettend naar mijn zin. Ik werkte er drie dagen en ben nog een tijdje heen en weer gereden. Ik ging dan om kwart voor vier al weg, want ik moest om zes uur beginnen. Om half drie was ik klaar en dan ging ik naar mijn moeder, want zij woonde daar toen nog zelfstandig. Vervolgens sliep ik twee nachten bij haar en dan ging ik donderdagmiddag weer terug. Maar ja, toen kwam corona en gingen de uitzendkrachten er als eerste uit. Daardoor heb ik in Winterswijk een half jaar in een wasserette gewerkt, maar toen de tweede golf kwam hield het daar ook op. Inmiddels werk ik in De Molenberg in Groenlo, omdat ze daar ze een eigen wasserette gingen opzetten.”

Verschrikkelijk jaar
In de tussentijd gebeurde er veel in het leven van de toen net nieuwe Beltrummers. “We hebben een paar hele nare dingen meegemaakt. Een zwager die een auto immuunstoornis kreeg overleed snel. De week voor zijn overlijden kreeg een vriendin van ons een hersenbloeding en twee dagen later overleed ze al. Daardoor zaten we in korte tijd twee keer op een begrafenis van een dierbare. Ondertussen ging mijn broer elke dag naar mijn moeder en zorgde voor haar, maar in oktober overleed haar beste vriendin waardoor ze enorm van slag was. Een week later kreeg mijn broer te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Binnen vier weken was hij overleden aan darmkanker, met een laatste zetje door corona dat hij in het ziekenhuis had opgelopen. Het was een verschrikkelijk jaar en mijn moeder zat daar natuurlijk nog. Daardoor moest ik steeds heen en weer en heb ik nog even gewacht met een baan, totdat alles met mijn moeder geregeld was. Mijn moeder is nu dement en dat is best wel lastig. Ze zit nu in een tehuis en had haar graag hiernaartoe gehaald, maar dat lukte niet want er is geen plek. Toen zag ik stom toevallig een advertentie voor deze functie en ik denk dat het zo moest zijn,” blikt Mandy terug. “Het gaat hartstikke goed en is hartstikke gezellig. Ik heb hartstikke leuke collega’s en kan er heerlijk naartoe fietsen.”

‘Perfect’
Op de vraag ‘Hoe bevalt het?’ is het antwoord kort en eensluidend: “Perfect, we hebben nog geen seconde spijt,” straalt Mandy. “Dat is zeker in die coronaperiode wel prettig. In het westen moest voor de supermarkt wel eens buiten in de rij wachten ,omdat er te veel mensen binnen waren, maar dat heb ik hier bij de Coöp nog nooit meegemaakt. Hier is afstand houden veel gemakkelijker, omdat iedereen niet bovenop elkaar zit.”
Ook de buurt was blij met de komst van het echtpaar. Overbuurvrouw Mireille Koster knikt. “We waren blij voor Leo en Lucy dat het verkocht was en dat jullie hier je plek konden vinden. De manier waarop jullie je hebben opgesteld was top. We hebben een gezellige avond gehad met elkaar en er blijken de nodige connecties te zijn, waardoor het allemaal heel makkelijk verliep. Wij vonden dat jullie door corona best wel op een eiland zaten, want jullie pendelden altijd heen en weer en hadden al die nare gebeurtenissen daar. Als buurt kregen we daardoor niet de gelegenheid te doen wat we anders met elkaar zouden doen.” Reden voor de buurt om de nieuwe buren te verrassen. “Ik zag het bericht van het Naoberfonds Beltrum voorbijkomen met de oproep om in het kader van corona mensen een hart onder de riem te steken die het zwaar voor de kiezen hebben gehad en daar heb ik op gereageerd. Je bent hier net gekomen, maakt een hoop ellende in korte tijd in de privésfeer mee en je bent heel blij met het stuk grond erachter en een hertje dat er loopt. We wisten dat de wens er was om dat nog uit te breiden en vroegen ons af wat we konden doen. Al brainstormend met de directe buren kwamen we op het schenken van twee jonge hinden. Na contact met Leo ter Woerd te hebben gehad wisten we welk ras we moesten kopen en dat het een tweetal moest zijn. We hebben het goed doordacht gedaan. Je wilt niet dat anderen er last van hebben en het moet passen bij de dieren die er al waren.” Paulien Boverhof, van Naoberfonds Beltrum is blij dat het gelukt is: “Wij hoorden hun verhaal en wilden graag helpen. Dat kan op verschillende manieren. Al die kleine dingen die we doen, daar krijg je heel veel warmte voor terug.”
Het gebaar raakte de totaal verraste Carlo en Mandy: “We kregen er een brok van in onze keel,” vertelt Carlo. “Dat zijn we helemaal niet gewend. We zijn hier heel erg welkom geheten. Best wel verrassend dat je ineens vanuit het westen hiernaar toekomt en het huis versierd is met een bord ‘welkom in de buurt.’ Dat is in het westen niet.”