(Grolse) samenleving
Algemeen(Grolse) samenleving
Sinds een lange reeks van jaren kennen wij hier de Molenberg als verzorgingsinstituut. Begonnen dacht ik destijds als bejaardenhuis wat toen een toepasselijke term leek te zijn, maar die tijd ligt achter ons, beste Grollenaren. Wij hadden daarvoor ook al een ziekenhuis, maar dat instituut heeft de storm van de tijd niet overleefd. En we hadden een verpleegstersflat met een echte opleiding. Dat toen indrukwekkende bouwwerk stak hoog boven de stad uit. Het leek wel een beetje op een wolkenkrabber en we voelden ons een beetje New York aan de Hudson River. We hadden ook al onze eigen ‘Walstreet’ en we zongen dus een lekker deuntje mee op het wereldtoneel of niet dan?
Het ziekenhuis is verdwenen, de verpleegstersflat zal worden gesloopt en er zijn zowel in dat gebied als op gebied van menselijke zorg beduidende veranderingen aan de hand. Om met het eerste te beginnen. Er bestaat nu een soort globale schets van de aanpassing van de gebouwen en de omgeving, als ik me tenminste goed uitdruk. Die slimme jongens en meisje op het gemeentehuis in Lichtenvoorde kennen op hun vakgebied natuurlijk veel betere en ook meer passende termen voor dit project dan die arme tobber uit de vestingstad. ‘Leefomgeving’ is een woord dat bij me opkomt, maar of dit genoeg is om de specialisten op het gebied van ruimtelijke ordening en stedenbouwkundige beleid te imponeren? Ik betwijfel het.
Wat ik niet betwijfel is het nut van deze grote operatie. Het complex gaat straks beter passen bij het karakter van dit markante stadje en het sluit goed aan op de vraag hoe je met een hedendaags oog kijkt naar de geschiedenis. De gracht krijgt daar weer extra allure; het is opvallend hoe een bepaalde historische voorziening in de loop van de tijd dan wel meer dan wel minder aandacht krijgt. Nu dus meer. Het nieuwe vormgeven van instellingen als een zorgcentrum zie je bijvoorbeeld ook in Lichtenvoorde, waar in het centrum een geheel nieuwe Antoniushove ontstaat.
De ontwikkelingen hebben natuurlijk ook alles te maken met de vraag hoe je tegen moderne zorgverlening aankijkt. Ik begon mijn verhaal met te vertellen over het vroegere bejaardenhuis, destijds ook wel rusthuis genoemd als tegenhanger wellicht van het einde van de dagelijkse strijd om het bestaan, waar veel inspanning en energie voor nodig was en waar bij intrede in het bejaardenhuis dus rust voor in de plaats kwam.
In een moderne zorginstelling gaat dat anders. Daar waar vroeger de aandacht vooral gericht was op het welzijn van de bewoner an sich, was die aandacht daardoor veel meer naar binnen gericht. Nu heeft de focus zich ook op de omgeving daarbuiten gericht omdat de bewoners natuurlijk onderdeel zijn van de samenleving. Je ziet dat ook bij de Molenberg in het taalgebruik momenteel mooi verwoord. Als je langs de instelling komt trekt het uitnodigende bord met de vrolijke term ’kom ‘s an!’ alle aandacht. De tekst is voorzien van een uitroepteken als een extra uitnodiging om vooral eens binnen te komen. Natuurlijk staat momenteel die uitnodiging door de coronaperikelen noodgedwongen wat onder druk, maar de bedoeling is uitermate duidelijk.
Er staat nog een slogan op de muren; ‘het huis van de buurt’. De Molenberg is dus duidelijk onderdeel van de samenleving; het is nog net geen buurthuis maar het voelt wel zo ongeveer aan. Met ook nog een (be)leeftuin.
Volop nieuwe ontwikkelingen dus waarbij zowel wordt gedacht aan de het welzijn van de bewoners als onderdeel van deze samenleving en met een gebouwencomplex dat zich mede plooit naar de geschiedenis van de stad Grol.
Het had slechter gekund.
Torenwachter