Geïnspireerd het nieuwe jaar in
Hoe het u verging weet ik niet, maar deze tweede winter in lockdown ervaar ik toch anders dan de eerste. Voelde ik vorig jaar nog allerlei creativiteit opborrelen bij plotseling verschijnende hindernissen, zo van: 'Kom op, laten we kijken naar wat wél kan en er samen iets ánders, iets moois van maken…' Deze winter lijkt de rek er uit te zijn. Wie had dat vorig jaar gedacht dat we wéér in lockdown zouden zitten? Wat toen creatief was, is nu gewoon. Het was leuk voor even, maar niet voor de lange duur…Ik wil gewoon weer zonder allerlei gedoe m’n werk kunnen doen, mensen ontmoeten, vrienden en familie weer lekker een knuffel kunnen geven! Tegelijk schaam ik me, ik heb immers persoonlijk niks te klagen, ben met mijn gezin nog steeds gezond; hoe moeten anderen die écht getroffen zijn in gezondheid of werk zich wel niet voelen?
In het programma 'Ode aan de overledenen' kwamen onlangs twee 'oldies' voorbij. Bij al mijn gezucht toverden ze zomaar een glimlach op mijn gezicht. Beide verstonden in hun leven de kunst om hartstochtelijk heel serieus en tegelijkertijd vol humor in het leven te staan. Oorlogsveteraan Tom Moor bestond het om, nota bene op 100- jarige leeftijd, kromgebogen en toch glimlachend, rondjes rijdend met zijn rollator, 33 miljoen pond in te zamelen, ter bestrijding van het coronavirus!
De ander was aartsbisschop Desmond Tutu: gepassioneerd leider in de apartheidsstrijd, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede. Hij maakte de democratisering in Zuid-Afrika mee, maar ook de teleurstellingen erna. Toch bleef hij ook toen onnavolgbaar kritisch, vasthoudend, vergevingsgezind en humorvol in zijn strijd! In 2012 bezocht Tutu ons land. Benieuwd naar zijn persoonlijkheid bekeek ik het gesprek dat Twan Huys met hem hield in Collegetour, in een zaal vol jongeren. Wat een uitstraling! Zijn bedachtzame ernst – zouden zijn dagelijkse ochtendgebeden hem inspireren? - zijn humor, zijn klaterende lach! Zijn inspiratie, geloof in vrede en hoop op de toekomst, op de jongere generatie vlogen de zaal in. “Ik heb vertrouwen in jullie, dat je ermee verdergaat!” Ronddraaiend op zijn stoel wees hij ze een voor een aan: and you, and you, and you…! Ik voelde me opgenomen in die kring, aangestoken! Ubuntu, verbinding, heet dat in het Zuid-Afrikaans. Het kan ook alleen maar samen!
Een spiritueel leider ging weliswaar heen, maar heeft de vlam aan velen van ons overgedragen. In onze eigen kleine kring mogen we die laten schijnen.
Ach, verzucht ik: af en toe even zuchten is niet erg…. Ook een winterdip hoort er soms bij. Maar wat altijd blijft is de kracht van hoop en geloof!
En er zijn genoeg spirituele leiders, van alle tijden, die ons steeds weer wakker willen schudden!
Ds. Eveline Struijk
Voorganger protestantse gemeente Eibergen-Rekken