Afbeelding

Verkiezingsheimwee

Opinie

Als jullie dit lezen zijn de verkiezingen zo ongeveer voorbij, beste Grollenaren. Ik heb mij een beetje verwonderd over de grote verkiezingsborden die zijn geplaatst met daarbij voor elke partij een evenredige omvang. Dat voorkomt ongelijke aandacht voor partijen op basis van het aloude principe: gelijke monniken gelijke kappen. Ik weet niet of elke gemeente die borden heeft geplaatst, maar op zich is het wel overzichtelijk. Hoewel: toen ik de afgelopen week naar zo’n bord staarde met al die partijen (300 of zo?) realiseerde ik me ineens dat ik helemaal geen partij meer zag door al die namen. Eigenlijk zag ik door de vele bomen het bos niet meer, maar dan omgekeerd. Maar je bent op deze manier wel af van het clandestiene plakwerk, hoewel ik in de weilanden toch nog hier en daar iets van die oude cultuur terugzag.

Die oude plakcultuur, dat roept bij mij een zeker heimwee op en ook melancholieke gedachten. Ik ben zelf ooit zo’n verkiezingsplakkatenplakker geweest. Jawel, bij nacht en ontij op pad om de idealen van je partij overal waar dat maar mocht en vooral daar waar het niet mocht aan de wanden te kleven, te plakken, te hameren en te spijkeren. En dan intussen voortdurend opletten waar de tegenpartijen zich bevonden, want die tegenpartijen daarin zaten mensen van niks, gemeneriken, valseriken, saboteurs. Leugenachtige sujetten die met onwaarachtige en slechte leuzen de kiezers om de tuin probeerden te leiden, op het verkeerde been trachten te zetten enzovoort.

Maar als die nare lui die vervloekte, onwaarachtige en tevens leugenachtige plakkaten hadden geplakt, dan kwamen wij in actie; overplakken die hap met nog grotere plakkaten dan de tegenpartijen gebruikte, zodat er van hun plakkaten helemaal niks meer te zien was. Helemaal niks! Dat overplakken was een genot om te doen; in die jaren was het ook een gevleugeld gezegde: hej al oavereplakt? Je kreeg er een heldenstatus mee. In je eigen partij dan.

Het aangebrachte ‘resultaat’ was overigens slechts van korte duur, want in ons kielzog kwamen de tegenpartijen aanzetten met vellen die zo’n halve straat bedekten, zo ongeveer. Ik heb nu het sterke vermoeden dat in die tijd de optocht is uitgevonden. Want als je dat van enige afstand zou bekijken dan moet je wel tot de conclusie komen dat er een optocht van plakkers, herplakkers en plakkatenvernielers plaatsvond. Het verschil met een echte optocht was alleen dat er geen mensen langs de straat stonden om te applaudisseren. Nee, die lagen lekker in bed en dachten: laat die stumpers maar aanklooien.

Wat ook een hot item was in die tijd dat was het op het allerlaatst uitbrengen van pamfletten waar de tegenstanders nog één keer grondig werden gevloerd en waar in duidelijke en heldere uiteenzettingen werd aangeven hoe zinloos en vooral hoe gevaarlijk de tegenpartijen waren. En als die aan de macht zouden komen dan zou dat ongeveer het einde van de beschaving betekenen. Dan zou de samenleving die zo zorgvuldig was opgebouwd - en waar onze partij steevast een meer dan belangrijk aandeel in had - tot op de bodem worden verwoest. Wilt u dat? Dat was de laatste indringende vraag aan de kiezer maar het antwoord werd niet gegeven omdat iedereen het antwoord wel wist!

De volgende dag waren dan de verkiezingen. Ik kan me na al die jaren niet meer herinneren of ‘wij’ toen hebben gewonnen. Ook niet of de tegenpartijen met de winst zijn gaan strijken. Feit was wel dat na enkele dagen het leven zijn normale gang hernam.

Van de instorting der aarde zoals door ons werd gesuggereerd is tot nu toe niets uitgekomen.


Torenwachter

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant