104

Honderdvier was ze geworden, de moeder van onze vriend. Ik had haar nooit ontmoet. Ik bekeek haar foto op de rouwkaart. Een flinke bos wit haar, chique gekleed, een heldere blik in haar ogen. Haar hield je niet voor de gek. Gepaste afstand, maar als je er moeite voor zou doen kwam je misschien wel wat dichterbij. Ellen Vogel en Mary Dresselhuys hadden haar zussen kunnen zijn.

Drie verschillende outfits had ik al geprobeerd op de ochtend van de uitvaart. Helemaal zwart, helemaal artistiek, helemaal degelijk. Uiteindelijk koos ik voor een combinatie van die drie. Ik wilde goed voor de dag komen bij deze dame, die ik niet kende en die mij ook niet zou zien natuurlijk. En toch.

In de auto onderweg naar het rouwcentrum trakteerde onze lieve Heer mij op een paar verse kunstwerken. Zilverwitte berkenstammen glinsterden in de felle maart-zon tegen de gitzwarte wolken. Frisgroene weilanden werden afgewisseld met satijnen magnolia’s en rode daken. Vlak voor de afslag naar de Deventer Kunstweg kwam de volledige Waddenzee uit de lucht vallen en zette ik Mrs. Slocombe even stil aan de kant van de weg. Een momentje van bezinning.

Aangekomen in Haarlo zag ik dat mijn vriendin voor een artistiek-chique combi had gekozen en ze paste prachtig bij één van de andere gasten: een heer met een hooggesloten colbertjasje en één roze sok en één groene. 

De plechtigheid voelde als één groot schilderij. Voor onze ogen tekende zich via de sprekers een bewogen leven af van een geboorte vlak na WO I, een jongvolwassen leven tijdens WO II, een gezinsleven in Friesland tijdens de wederopbouw en vele banden met familie, vrienden en bekenden. We hoorden over logeerpartijen, over reisjes langs de Rijn, over verbinding. Van heinde en verre waren haar naasten gekomen om haar de laatste eer te bewijzen. 

Achter ons zaten twee stokoude heren met geruite jasjes en waterig glimmende ogen die bij veel herinneringen glunderend tegen elkaar zeiden: “Oooojaaaa…. Weet je nog?” Kromgebogen liepen ze aan het eind van de bijeenkomst voor ons uit naar de koffietafel waar we hoorden dat zij twee kleine opdondertjes waren toen mevrouw al met haar kindjes aan de hand door Harlingen liep. 

Tussen de irissen van Van Gogh die de muren sieren van Berkelland groeide mijn respect voor deze dame. En met het respect voor haar kreeg ik ook weer een beetje vertrouwen in de mensheid. De veerkracht waarmee de moeder van onze vriend zich tijdens alle maatschappelijke ontwikkelingen staande had weten te houden gaf mij weer moed. Lentekriebels, sociale media, Poetin, belastingen, energie, dierenwelzijn, armoede, stikstof en de enorme grofheid van mensen die tegenwoordig alles denken te kunnen zeggen raakten tijdelijk naar de achtergrond.

Aan de koffietafel tijdens de groentesoep, tussen mensen die een gezamenlijke geschiedenis hadden van tachtig jaren of zelfs meer, werd ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Saamhorigheid, open staan voor verhalen en zienswijzen van de ander, flexibiliteit, liefde. Dat zijn de waarden waar het werkelijk om gaat in dit leven.

En verbondenheid. Vooral dat.

Ik wens jullie alvast een Zalig Pasen.