Frank Zand | Bekpekker II

Bekpekker II

Bekpekker II is het tweede en waarschijnlijk laatste deel in mijn vakantieserie. Het is zelfstandig te lezen, maar de mensen die ook Bekpekker (I) hebben gelezen (twee weken geleden) hebben wel een voorsprong.

Bekpekker II
In de tweede poot van mijn dicht-bij-huis-vakantie ben ik opnieuw in de Achterhoek gebleven, zelfs in de oostelijke helft, waar het leven nog beter is en de lichtvervuiling minder dan in de Liemers.
En hoe groen het gras vrij dichtbij is, viel me nog weer eens op, meer nog dan vroeger. Met de jaren gooi je overbodige ballast van je af en wordt je ontvankelijker voor authentieke indrukken van plekken die altijd al vlak bij je waren. Of zoiets.
Ik heb trouwens een ontzettende hekel aan het recente geslijm over wij Achterhoekers, wij aanpakkers, wij niet-lullers-maar-poetsers, en meer van dat soort chauvinistische gelul; dat ik ook in deze krant nogal eens aantref. Ik heb overal gewoond - nou ja, in elk geval in Gelderland en Utrecht - en geloof me: behalve het accent zit er geen enkel verschil tussen een Achterhoeker en een Limburger en een Amsterdammer.
Maar dat gezegd hebbende (tegenwoordig deelwoord, probeer ik meestal te vermijden, zouden er meer moeten doen), de Achterhoek is natuurlijk wel mooi.

Het verste weg vanaf Oost Gelre was ik afgelopen week in Westendorp. Westendorp, waar je vroeger doorheen moest rijden om in Doetinchem te komen, voordat vanuit het niks de autosnelweg bij Varsseveld begon. Nu rijdt iedereen vanaf deze kant, behalve Duitsers, over de N18 naar Doetinchem.
En ik ben in Winterswijk geweest, in Villa Mondriaan, in het kader van het Mondriaanjaar, en dat het 100 jaar geleden is kunstbeweging De Stijl begonnen, waar Mondriaan een invloedrijk exponent van was. En hoewel Maarten van Rossem vorige week op tv ventileerde (in een herhaling) - toen hij voor Victory Boogie Woogie in een museum in Den Haag stond - dat Mondriaan een zwaar overschatte schilder is die zijn abstracte blokjesmakerij ook nog eens onderbouwde met kleuterschooltheorietjes (en Maarten heeft bijna atijd gelijk), wou ik toch even bij Piet in de buurt langs.

De Libera II
Inmiddels hebben 'ze' de halve finale gewonnen en dus de finale gehaald, dus vanaf dat moment zou ik 'we' gaan zeggen (zie De Libera van vorige week). En nou we ook die finale gewonnen hebben, zijn we allemaal Nederlanders.
We zijn allemaal vrouwen en mannen, allemaal genderneutralen, allemaal hermafrodieten. Kinnen omhoog en borsten vooruit.
Deze week heeft De echte Libero het vrouwenvoetbal uiteindelijk wel tot onderwerp. Dus ik verwijs je graag naar zijn column voor een gedetailleerdere analyse.

En nu ga ik eindelijk ver weg: naar het Stedelijk Museum, kunst bewonderen en misschien af en toe Van Rossemen.