Hoe gaat het met u?

Deze week Foktje Kok (88) en Jan Roerdink (83)

Door Theo Huijskes

GROENLO - Hoe komen velen onder ons in de huidige coronatijd de dagen door? Kortom, hoe gaat het met hen? Correspondent Theo Huijskes sprak met een aantal in of niet meer in Groenlo woonachtige stadsgenoten.

‘Praten hoeven ze mij niet meer te leren!’
Voor mij persoonlijk is het iedere keer weer een aparte ervaring om voor deze rubriek in gesprek te gaan met kandidaten en hen te vragen: Hoe gaat het met u? Zo ook bij mijn bezoek aan Foktje Kok-Nieborg, geboren op 26 januari 1932 in de Drentse gemeente Borger. Deze bijna 89-jarige vrouw ontpopt zich tijdens ons onderhoud niet alleen als een praatgrage dame, maar tegelijkertijd als een bijzonder adequaat en spontaan reagerende gesprekspartner, die tevens haar antwoorden van een humorvolle verpakking weet te voorzien. Haar reactie daarop is: “Mijn geheugen mag mij op diverse terreinen dan wel in de steek laten, maar praten hoeven ze mij niet meer te leren!”

Foktje Kok is geboren in een gezin met zeven kinderen. “Omdat ik een nakomelingetje was, zijn mijn broers en zus allemaal, en dat op hoge leeftijd, overleden. Na de basisschool en de mulo, heb ik kort de illusie gehad om via een studie in Groningen onderwijzeres te worden. Maar omdat ik de thuisbasis miste, ben ik daarmee gestopt om op de ouderlijke boerderij, waar bij wijze van spreken dag en nacht genoeg werk was, aan de slag te gaan. Het was daarbij iedere morgen om 5.00 uur opstaan en aan het werk. Uitgaan op de zaterdagavond was geen probleem, maar dat betekende niet dat je op de zondagmorgen kon uitslapen. Desalniettemin een mooie tijd, waarin ik door toedoen van een buurjongen in aanraking ben gekomen met mijn echtgenoot Luc (hij heet eigenlijk Lucas) Kok. Mijn buurjongen, Johan geheten, heeft de basis voor ons latere huwelijk gelegd toen beiden voor het werk bij de Koninklijke Marechaussee in Parijs verbleven. Manlief Luc, helaas overleden op 7 maart 2017 op de mooie leeftijd van 88 jaar, is op Friese bodem geboren en bij een tante opgegroeid. Na onze eerste kennismaking bleef hij mij overladen met talloze brieven, waarna wij in 1955 zijn getrouwd. Derhalve 62 jaar in de echt bij elkaar geweest. Samen met ons gezin hadden wij het heel goed met elkaar. Ik mis hem nog iedere dag!”

Wijlen Luc Kok was en is in Groenlo geen onbekende. Na vele omzwervingen, via diverse functies in het noorden en oosten van dit land, en dat in onder andere Emmen, Hoogeveen, Coevorden en Deventer, solliciteerde hij als werknemer van Ankersmit in laatstgenoemde plaats succesvol bij het Grolse bedrijf Sweetheart Monocon. Naast zijn werkkring daar genoot hij bekendheid als onder andere een op diverse terreinen actief lid van de volleybalvereniging Grol. Een man met niet alleen een in Groenlo passende Bourgondische inslag, maar ook iemand met een altijd vrolijke uitstraling. “Van de beslissing om naar Groenlo te verhuizen, hebben wij nooit spijt gehad. Groenlo heeft ons veel gebracht, van voortreffelijk woongenot en veel plezier tot gezelligheid. Na eerst enkele jaren te hebben gewoond aan de Frans Halsstraat, hebben wij vervolgens ettelijke jaren op dit mooie plekje aan de Buitenschans gewoond. Met alles dicht in de buurt, kan ik hier nog steeds geheel zelfstandig wonen met de steun en liefde van onze drie kinderen. Ik heb het dan over Nico, woonachtig in Groenlo, Edwin, woonachtig in Lichtenvoorde, en dochter Rita, woonachtig in het Brabantse Eersel. Zij hebben er samen bovendien voor gezorgd dat ik enorm gelukkig en rijk ben met acht kleinkinderen en inmiddels ook alweer vier achterkleinkinderen!”

Perfectionist in het werk en in de muziek!
Wanneer je voor deze rubriek een gesprek hebt met Jan Roerdink, geboren op 25 juni 1937 op de hoek Winterswijkseweg/Oude Winterswijkseweg, de plek waar nu de Rabobank is gevestigd, kun je maar één conclusie trekken. En dat is dat deze 83-jarige Grollenaar het aspect perfectionisme op twee terreinen tot in de kleinste details in de praktijk heeft gebracht, zowel in zijn dagelijkse werk als in zijn vrije tijd in de muziek. Met aan zijn zijde, de in Borculo geboren echtgenote Marietje Roerdink-Franck, laat Roerdink met terechte trotse gevoelens weten dat hij na een dienstverband van maar liefst 45 jaar op 62-jarige leeftijd is gestopt met werken bij het Grolse technologiebedrijf Nedap. Daar kan aan worden toegevoegd dat Roerdink zich vanaf zijn 20ste levensjaar en dat tot begin dit jaar, welgeteld 62 jaar achtereen, op een bijzonder gedisciplineerde wijze actief heeft beziggehouden met muziek bij een plaatselijke vereniging en ook enkele regionale verenigingen.        

In hun huis aan de Bernardstraat, waar het stel sinds 1973 woonachtig is, kijken Jan en Marietje elkaar aan met een brede lach op het gezicht, om vervolgens aan te geven dat mijn conclusie helemaal terecht is. “Een en ander heeft ook zijn uitwerking op onze drie kinderen. Guido, woonachtig in Den Haag, Sabine, woonachtig in Enschede, en Pascal, woonachtig in Groenlo, zijn dezelfde muziekfanaten als hun vader. Guido speelde trombone in een Big Band in Delft en doet dat nu in een Big Band in Den Haag, Sabine heeft dwarsfluit gestudeerd aan het conservatorium, en Pascal was een voortreffelijk trombonist in eerst de Leo Harmonie en is dat nu bij niet alleen Muziekvereniging Groenlo, maar ook bij andere orkesten/bands, zoals onder andere de Hofkapel van CV De Knunnekes.”

Zelf is Jan Roerdink zijn muziekleven gestart bij drum- en showband Spinola in Groenlo om vervolgens als klarinettist de overstap te maken naar de Leo Harmonie. Naast een blaasfunctie in het orkest, heeft hij jaren achtereen de nodige faam gemaakt als tamboer-maitre, instructeur en algemeen leider van de Leo- c.q. MVG-drumband en enkele andere muziekverenigingen in de regio. In die functie genoot hij bekendheid vanwege zijn professionele inbreng en in het verlengde daarvan zijn gedisciplineerde aanpak en houding. Voor al zijn muzikale verdiensten werd Roerdink begin dit jaar bij zijn afscheid benoemd tot Erelid van Muziekvereniging Groenlo. “Maar de muziek helemaal vaarwelzeggen, doe ik niet. Ik blijf actief lid van het Seniorenorkest de Achterhoek, ook al is dat alleen al om de goede sociale contacten”, aldus de man, die voor de volledigheid van dit verhaal nog even teruggaat naar het begin van zijn leven.

“Na mijn geboorte, enkele jaren vóór het begin van de Tweede Oorlog, kreeg mijn moeder tbc en werd daarom opgenomen in een sanatorium. De ziekte was van dien aard dat zij twee weken na de bevrijding kwam te overlijden. Ondanks dat mijn vader het geluk had dat hij vrij snel kon hertrouwen, was het een verschrikkelijke tijd voor ons hele gezin. Op dit moment zijn wij gelukkig nog met drie kinderen in leven”, aldus Jan, die samen met ‘zijn’ Marietje, waarmee hij inmiddels 55 jaar is getrouwd, ook trots is op zijn drie kinderen. “En niet te vergeten op onze zeven kleinkinderen, allemaal jongens! Guido heeft twee jongens, Sabine heeft drie jongens en Pascal heeft niet zo lang geleden een schat van een vriendin ontmoet. En door haar is het aantal klein(bonus)kinderen van vijf naar zeven gegaan. Geen enkel probleem, zij zijn gelukkig, wij zijn gelukkig en samen met ons allen kunnen wij het heel goed met elkaar vinden”, aldus Jan en Marietje Roerdink.