Vrede

Mijn huishouden woont behoorlijk rustig en vredig. Maar het is natuurlijk geen geïsoleerde hut op de hei. Hei is er sowieso weinig in de Achterhoek.

Het is een non-descript woonwijk. En met name op zaterdag is het weleens decibellerig. Door niet-joodse mensen met een maandag-vrijdagbaan die huis-en-tuindingen gaan doen op zaterdag. Want door de week zitten ze in het arbeidsproces en de zondag is voor de Heer, de voetbalclub of de schoonfamilie. Dus de zaterdagrust is de lul, en ik en mijn eventuele kater ook.
Gelukkig blijft het zondagse buurtklussen beperkt tot af en toe een mechanische niet-christelijke tuinharker of -schoffelaar.

Afgelopen zaterdag: een paar huizen verder is iemand met een bladblazer in de weer, nu al. Vrij zinloos, het is vooral verplaatsen. En de Oost Gelrese wind (bijvoorbeeld Lichtenvoordse wind) maakt alles weer ongedaan. Hij is nog met de bladeren van de herfst van 2016 bezig, die uit de herfst 2017 moeten bijna allemaal nog vallen.
Het hele leven is zinloos, maar dat besef je op zo'n moment nog weer eens extra sterk.

Afgelopen zaterdag loeide de bladblazer 79 minuten onafgebroken, ik stond op het punt door te slaan. De Oost Gelre Kettingzaag Slachting. Ik had het Dumpert-filmpje in mijn hoofd al ge-edit. Maar hij hield net op tijd op. Bovendien maakt een kettingzaag nog meer kabaal dan een bladblazer, alleen daarom al zou ik het waarschijnlijk toch niet doen. En gelukkig heb ik deze wekelijkse uitlaatklep.

Ik maak zelf bijna nooit lawaai met klussen rond het huis of in de tuin, zeker niet op zaterdag. Ik werk gelukkig niet voor een baas en ik hoef me ook niet aan een weekritme te houden. Ik deel – in overleg met de klantenkring en mijn bankrekening – mijn eigen tijd in. Ik zou dus in de tuin kunnen werken wanneer ik maar wil.
Zou.

Van de lokale hak op de globale tak
Veel naargeestiger dan bladblazers en boormachines was het geluid van de sirenes, afgelopen maandag - de eerste maandag van de maand - om 12.00 uur. Er ging toch even door mijn hoofd: stel dat het geen oefening is, maar dat die onvoorstelbare, dictatoriale Kim Jan-Lul van Noord-Korea een kernkop op een langeafstandraket richting het nieuwe standbeeld van Normaal in Hummelo heeft gestuurd. We liggen zo'n beetje op de aanvliegroute Pyongyang-Hummelo. Maar toen schoot het mij te binnen dat er alleen nog maar een miniatuur van het standbeeld is gemaakt. En ik besefte dat de Derde Wereldoorlog nog maanden ver weg is. Het wordt 10 mei 2018. Wel weer 10 mei, toevallig.

Tot volgende week. Peace.