Verboden voor wolven

Verboden voor wolven

Ik heb toch raar gedroomd, beste Grollenaren, gewoon niet normaal. Ik had een uitnodiging gekregen van het college van burgemeester en wethouders van Oost Gelre om aan te schuiven bij een collegevergadering. ‘Aanschuiven’, dat woord gebruikten ze; een beetje een Popie Jopie woord, maar het had toch best nog wel iets leuks. Ik kon dan met enkele andere eveneens ‘geachte inwoners’ eens kennisnemen van de overwegingen en het besluitvormingsproces rond een aantal actuele zaken in Oost Gelre.

Ik begreep dat de achterliggende gedachte was dat de geïnviteerde eenvoudige burgers eindelijk eens een beetje een idee zouden krijgen van de immense problemen die daar dagelijks op tafel komen. En dat op die manier er hopelijk ook eindelijk eens wat meer achting zou komen voor de zwaar belaste bestuurders. Ik moest daarvoor wel naar het verre Lichtenvoorde afreizen, dat wel.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er niet al te veel van had voorgesteld; misschien wat aanpassingen rond vage bouwplannen, een tijdelijke subsidie voor een beter leefbaar platteland en heel misschien een plan voor de bouw van een derde sporthal in Groenlo.

Het ging totaal anders. We zaten nog maar net toen een wethouder (namen noem ik niet, het was een besloten bijeenkomst) volledig begon te flippen. Hij begon te schreeuwen dat het met die vervloekte wolven eindelijk eens afgelopen moest zijn; dat gezeur dat er begrip moest zijn voor deze ‘viervoeters‘ zat hem hoog, veel te hoog. Hij riep dat Oost Gelre een voorbeeld moet stellen en eiste dat met onmiddellijke ingang in alle woonkernen in Oost Gelre borden werden geplaatst met de tekst: verboden voor wolven.

Dat zal ze leren, riep hij. Maar er was een andere wethouder die zei dat die borden zinloos waren omdat wolven niet kunnen lezen. Maar de agressieve wethouder riep dat heel veel Nederlanders ook niet kunnen lezen, maar de borden wel begrijpen. Wolven zien heus wel dat er een rode streep door hun tekening staat en begrijpen dat ze moeten ophoepelen, verdwijnen, terug naar de wildernis. En in heel Oost Gelre zouden die borden moeten worden geplaatst en voor Groenlo (hij keek mijn kant op) zouden ook de vroegere bruggen weer moeten worden geplaatst, zodat die ‘s avonds opgetrokken konden worden. Groenlo zou extra beveiligd moeten worden als hoogstedelijk gebied. Daar waren zijn collega’s het niet mee eens. Er zou op die manier sprake zijn van discriminatie omdat je onderscheid gaat maken in soorten burgers; het zou dan net zijn alsof burgers in een landelijke omgeving meer risico zouden lopen dan die in een stedelijke omgeving. Maar de woedende anti-wolven-wethouder verdedigde zich door te stellen dat je in een hoogstedelijk gebied wat meer van de natuur bent losgeraakt en dat was de schuld van de vorige colleges die dat gewoon hadden laten gebeuren.

Hij was niet discriminerend bezig maar de rest van het college. Hij wilde de zaak juist rechttrekken. Wat jullie doen is huilen met de wolven in het bos, riep hij en ik meende een lichte triomf in zijn ogen te zien door deze vondst.

Er werd koffie binnengebracht en juist op dat moment maakte de anti-wolven-wethouder een enorme zwaai met zijn armen. Jullie raden het al: koffie hebben we die morgen niet meer gehad, maar wel veel scherven om de oren.

Toen greep de voorzitter in. Fijntjes werd vastgesteld dat het wolvenbeleid een zaak was van de centrale overheid en dat het plaatsen van borden als ’verboden voor wolven’ misschien meer iets was voor bouwers van carnavalswagens of andere grappenmakers.

Ik schrok wakker, keek naar buiten en zag een vrouw die haar (wolfs)hond uitliet.

Torenwachter